Eén van mijn bijzonderste paardencasussen ooit….

Dit is geen recent verhaal, maar zeker eentje wat de moeite waard is om te delen. Hij gaat over een paardje wat een heel uitzonderlijke gedragsprobleem ontwikkelde nadat ze bij een paardenopvang in de Belgische Ardennen terecht kwam. Haar naam was Micky.

Micky was een donkerbruine merrie met een enorme bochel op haar rug. Wat ze allemaal meegemaakt had in haar leven zullen we nooit weten, maar dit zal zonder meer redelijk traumatisch geweest zijn.
Toen ze bij de paardenopvang aankwam werd ze een nachtje op stal gezet zodat ze rustig aan alles kon wennen. Maar toen ze haar de dag erop uit de stal wilde halen om haar naar de weide te brengen, was ze met geen mógelijkheid meer uit deze stal te krijgen!

Micky had overnacht besloten dat deze stal veilig was. Waarschijnlijk veiliger dan wat ze in lange tijd meegemaakt had en ze wilde hier niet meer weg. Een ingrijpende oplossing om zichzelf te beschermen tegen de turbulentie die het leven met zich meebracht. Gedrag wat vergelijkbaar is met mensen die iets heel traumatisch meegemaakt hebben en hun huis niet meer durven verlaten.

Deze beslissing van haar was natuurlijk niet niets. Je leven doorbrengen op 16 vierkante meter kan niet. Dit kost je uiteindelijk je gezondheid en het meest essentiële wat er bestaat: de kans om te leven, te groeien en te ervaren. And no beautiful spirit should go to waste.

Dus wat nu?

Niemand had deze reactie van haar verwacht. Dus als eerste had de eigenaresse van de opvang met vragen en geduld geprobeerd om haar toch weer naar buiten te krijgen. Nadat dit niet gelukt was kwam hulp uit de buurt en werd het principe ‘met man en macht’ ingezet. Duwen, touwen, zweep en nog steeds… niets.

Via via kwam één van mijn leerlingen uit de opleiding er terecht. En vanuit een goed hart en met toch wel wat vakdeskundigheid gingen er sessies voorbij aan het creëren van een relatie en het opbouwen van vertrouwen. Uiteraard… in de stal.

Maar na alle effort.. nog steeds NIETS.
Ze ging letterlijk niet meer de drempel over. Gevaarlijk en link gedrag als ze de druk als te hoog ervaarde, en nog liever tegen de grond vallen dan eruit.
Mensen hebben dagen, weken, maanden! voor haar stal gezeten om vertrouwen op te bouwen om haar zover te krijgen dat ze eruit zou stappen. Niet gelukt.

Na drie á vier maanden sloeg de bezorgdheid toe. Dit paard moest dringend bewegen, want dit was niet gezond.
Uiteindelijk was iedereen te einde raad en vroeg deze leerling of ik een oplossing wist en mee kon komen. Dit was in eerste instantie niet zo’n vanzelfsprekende vraag, want even voor een sessie 4 uren heen en 4 uren terug rijden – dat was best veel. Maar ja, soms is iets het gewoon waard en ik had best ontzag voor de hoeveelheid tijd en energie die deze persoon er al ingestoken had. Dus OK! Wij met nog wat aanhang, helemaal naar de Belgische Ardennen, voor één paard. En het enige wat ik nog kon bedenken, na te horen HOEVEEL hun al geprobeerd hadden was: “Tja, als ze zo intens NIET uit die stal wilt komen. Misschien moeten we er dan maar voor zorgen dat er geen stal meer is.” Eén van mijn meer creatievere oplossingen, al zeg ik het zelf. Maar het idee bleek erg effectief.
Het moest wel veilig blijven, paarden en mensen moesten niet gewond geraken, dus hooibalen leek me een mooie buffer.

De hele missie op poten

De hele missie werd op poten gezet en met een plaatselijke boer werd er geregeld dat er 100 kleine baaltjes geleend konden worden.

Vanaf de stal ernaast konden we gelukkig over de tralies heen haar stal bereiken. Langzaam en in alle rust, zodat ze niet echt door had wat onze opzet was, begonnen we met touw constructies hooibaaltjes vanaf de stal ernaast haar stal in te loodsen. We konden deze baaltjes niet op een gewone manier in haar stal leggen, want als ze zich bedreigd voelde ging ze rond zich trappen. Toen de achterwand eenmaal volgestapeld was, kon ik achter deze buffer naar binnen. Langs de zijkant werden rustig steeds nieuwe baaltjes aangegeven waardoor haar stal van achteren naar voren steeds meer volgebouwd werd. Wat een teamwork!
De leerling die al maanden een vertrouwensrelatie met haar opgebouwd had, zat bij haar in de opening van de staldeur om haar rust te geven en haar af en toe af te leiden van wat er achter haar allemaal gebeurde.

Een halve dag verder was de stal zo strategisch en rustig dichtbebouwd aan de binnenkant dat ze met haar voor- en achterhoeven TEGEN ELKAAR AAN voor een open staldeur stond. Haar kont in het hooi natuurlijk. En nog steeds probeerde ze haar uiterste best te doen om NIET over deze denkbeeldige drempel te gaan!
Nu kwam het laatste baaltje eraan… Rustig liet ik deze op haar achterhand zakken, want verder was er geen plek meer. Maar er gebeurde nog steeds niets. Vervolgens kon ik langzaam van bovenaf mijn lichaamsgewicht nog op dat baaltje zetten waardoor het niet meer te ontkennen viel, en EINDELIJK!…één grote sprong! Ze sprong voorwaarts de stal uit!
Meteen werd ze opgevangen door de leerling die ze vertrouwde – die inmiddels een touw aan haar halster had kunnen klikken. Met veel richting en een goede dosis veilige overtuigingskracht in lichaamstaal leidde ze haar de juiste kant op.

Daglicht

En toen, … het moment was zo magisch dat ik het nog voel alsof het gisteren was … tranen sprongen in iedereens ogen. Geen uitzonderingen daar gelaten. Want jeetje, wat een blik had ze toen ze voor het eerst weer buiten het daglicht zag! Zo jong, zo puur, zo delicaat, zo mooi! Alsof ze de wereld voor het eerst zag.

Haar weide hadden we op voorhand al in orde gemaakt, met een leuk gezelschapspaardje. Wat was ze eigenlijk blij toen ze buitenkwam! Het was ontroerend om te zien hoe ze alles rond haar opnam, … het gras…. de lucht….
Waarnemend en ervarend.

Kan je nagaan hoe diep trauma kan reiken. Hoe het paarden (mensen) tot acties dwingt die hele levenskwaliteiten verminderen.
Zelf gekozen, toch onvrijwillig.
Een bijzondere contradictie.

Dit is een paard en een traject wat ik nooit meer zal vergeten. Eén van de meer bijzondere sessies!