Duque
Duque is een paard wat ik al verschillende jaren in training heb. Een zeldzamer karaktertype.
Hij is ontzettend slim, heeft een sterke wil en heeft binnen een paar seconden alles door wat er rond hem gebeurt.
Het is een heel mooi paard om te zien, maar het probleem bij dit soort PRE’s is dat ze door mensen lichamelijk snel overschat worden.
Als je hem in vrijheid ziet bewegen, beweegt hij prachtig. Dansend op zijn benen. Daarom wordt bij dit soort types makkelijk de vergissing gemaakt dat ze geschikt zijn voor de hogere vormen van rijkunst, maar dat is helaas niet zo. Het tegendeel zelfs, want als je goed naar het lichaam kijkt dan zie je dat deze types van nature een hele zwakke rug hebben.
Het vraagt niet alleen meer tijd, maar ook meer kundigheid om dit lichaam sterk genoeg te maken dat het in staat is een ruiter goed te dragen. Een zwakke, weke rug is kwetsbaar. Bij een verkeerde beweging en belasting ontstaan hier snel problemen waardoor het hele lichaam in disbalans komt.
Een gewiekst coöpingsmechanisme
Toen ik Duque voor het eerst ontmoette had hij veel lichamelijk disbalans in zich. Hij liep met een zijwaartse uitzwaai in de heupen, zijn rug was niet helemaal in orde en hij had veel spanning in zijn hals en hoofd. Alles wat een mooie doorstroming in het lichaam van achtere naar voren verhinderde.
Maar dit lichamelijke stuk was niet het enige wat aandacht vroeg. Ondanks de temperamentvolle werklustige aard van dit paard viel het op dat hij twee dingen heel erg schuwde:
- Zijn eigen binnenkant voelen.
- Een mens echt toelaten.
Alles wat Duque deed was vorm en buitenkant. Met zijn slimheid probeerde hij te begrijpen wat je bedoelde zodat hij dit snel van je over kon nemen. Vervolgens maakte hij er een vormpje van waardoor hij niet verder door hoefde op de echte inhoud. Een gewiekst coöpingsmechanisme om niets te hoeven voelen of doorleven en systematisch iedereen buiten te houden.
Maar omdat zijn lichaam gymnastiserende aandacht nodig had en deze vorm van gymnastiseren een paard vraagt om zijn eigen lichaam diep te leren kennen, kwam hij in dit met zijn oude oplossingen niet weg.
Aardverschuiving
De boodschap die we hem vroegen was simpel:
“Ga ontdekken hoe alles in jezelf werkt en wordt wijzer over je eigen binnenkant”.
Deze simpele vraag bracht zowat een aardverschuiving met zich mee want oef, zijn eigen binnenkant voelen bleek een no-go te zijn voor Duque.
Het mechanisme van dit paard is eigenlijk simpel. Briljant, maar simpel en het was telkens gebaseerd op 3 steeds dezelfde stappen:
- Ik heb binnen een paar seconden door wat je van me wilt.
- Ik neem dit vervolgens van je over en maak van jouw vraag mijn idee.
- Dan zet ik de inhoud om in een vorm en hoef ik wat je me aanbiedt niet te voelen.
De perfecte formule om inhoud naast je naar te leggen.
Over en over. Als hij tijdens het rijden in zijn lichaam gevoeld had wat het betekende om echt vanbinnen uit te buigen, dan kreeg je de dag erop ‘de vorm buiging’.
Hetzelfde voor het grondwerk: als hij ontdekt had dat hij een spectaculaire beweging kon maken, dan kreeg je hierna deze beweging over en over op een identieke manier.
Er is niets zo onnatuurlijk als dit. Het paard verdwijnt hierdoor uit de communicatie en houdt op met te verdiepen in de ontwikkeling.
Dit is geen meegaandheid noch meedenkendheid. Door het zelf te gaan doen en de actie van de mens over te nemen kan hij de ander buitensluiten. Dat maakt dat je als ruiter het diepe wezenlijke contract met het paard mist. Het paard is eigenlijk voortdurend voor de feiten uit en hoeft niet echt samen te werken met je.
Daarnaast is het een prachtige manier om als paard zelf de controle over alles te behouden en kom je nooit uit op kwetsbaardere thema’s zoals vertrouwen, loslaten en innerlijke overgave in het moment.
Emotionele kwaadheid
Dit gedrag was er natuurlijk niet voor niets en naarmate we dieper met Duque dit proces in gingen werd het ook heel duidelijk dat andere toelaten een enorm diepgeworteld issue was.
Het was geen kwestie van durven. Dit paard WILDE andere buiten de deur houden en WILDE zijn eigen binnenkant niet voelen.
De oorzaak van dit was een enorme emotionele kwaadheid.
Niet zomaar een kwaadheid, maar woede!
Bewustzijn is niet altijd makkelijk
Voor paarden zoals Duque, die een enorme intelligentie bezitten, is het niet altijd gemakkelijk in het leven. Je kan het vergelijken met mensen die heel bewust zijn. Soms zie je gewoon ook TE veel en Duque was heel kwaad op de wereld rond hem.
Aan de ene kant is dit een heel goed iets, want het getuigt van een grote zelfwaardering die je in je kern hebt. Maar aan dit verhaal zat een hele grote MAAR.
Als je namelijk blijft hángen in deze kwaadheid dan kost die kwaadheid JOU uiteindelijk nog het meeste.
Deze diepgewortelde emotie maakte dit paard niet de makkelijkste om te bereiken. Overal waar we in het begin van dit traject een kern bij hem wisten te raken, ging hij kortstondig open omdat het hem verbaasde of overviel en maakte hij de dag erop er een vorm van.
Keer op keer op keer. Waardoor hij steeds opnieuw onbereikbaar bleef.
Vertrouwen komt te voet
Het heeft anderhalf jaar geduurd voor Duque, na veel aanbieden, triggeren, begrijpen, uitdagen, deze kwaadheid los wilde laten.
Heel logisch, want het zat zo verankerd in zijn systeem dat het zijn nieuwe manier van leven geworden was.
Deze kwaadheid was zijn houvast geworden. Innerlijk gecultiveerd en dan wordt het je zelfbescherming. In dat stadia is het moeilijk loslaten, want dan blijft over hoe onzeker en kwetsbaar je je eigenlijk voelt.
Het keerpunt
Na anderhalf jaar niet mee te gaan in zijn systemen kwamen toch alle wegen een keer bij elkaar en tijdens deze beruchte rijsessie gooide Duque in één klap al zijn kwaadheid eruit.
Ik was ergens heel blij dat zijn nieuwe ruiter weinig angst heeft en een goede balans, want niet veel ruiters hadden dit uitgezeten!
Het probleem met kwaadheid is dat het anders is dan angst.
Bij angst wil je voor een grens blijven. Maar kwaadheid moet eruit kunnen.
Dat was dus een beste rij sessie!
Maar na deze totale explosie bleef er een onzeker en kwetsbaar paard achter die ineens geen houvast meer had. Alsof hij twee jaar oud was ipv 13.
Niet zo vreemd, want als je zo lang met een pantser geleefd hebt dan ligt je echte innerlijke ontwikkeling stil. Duque heeft zoveel jaren aandacht gegeven aan hoe zijn binnenkant te verdedigen tegen de wereld, dat er geen ruimte is geweest om de kern te laten groeien. En dat is wat kwaadheid doet. Het sluit je af van de buitenwereld, maar het sluit je net zo hard af van zelf.
Voor Duque was dit een waanzinnige stap waar heel veel vertrouwen en dapperheid voor nodig was!
Transformatie en verandering
Sinds dat moment werd alles anders en kwam er qua ontwikkeling een stroomversnelling op gang.
Voor het eerst ging Duque in gesprek met alle nieuwe dingen die hij aangeboden kreeg in plaats van dat hij er kunstig onderuit probeerde te komen.
Je zag een enthousiasme ontstaan om inhoudelijk te voelen, te leren en een eagerness om te willen doorgronden.
Hij onderzocht en integreerde alles dat hij als meerwaarde ervaarde voor zijn ontwikkeling. Met de nadruk op ‘wat hij zinvol vond voor zichzelf.’ Dit is absoluut een reden om de champagnefles uit te halen, want een paard wat zo gezond egocentristisch in een proces staat, dat hij ontzettend eager to learn is omdat hij aan zichzelf aan het bouwen is, is het grootste cadeau wat je als mens kunt krijgen.
Het was mooi om te zien hoe gretig Duque alle ontwikkelingsitems opslorpte. Alsof hij eindelijk besefte dat alles wat aangeboden werd niet de mens diende, maar er volledig voor hem was.
Wijsheid en kracht
Toen Duque eenmaal zo ver was dat hij een wijsheid over zijn eigen lichaam gekregen had en de processen helemaal durfde te doorvoelen bracht dat een veel oprechtere balans.
Waar we het langste op hebben moeten wachten was een echt goede spiertones. Die sterk genoeg was dat hij het hele lichaam voorzag van genoeg kracht, om vanuit de buik de rug te gaan liften en een oprecht nageeflijkheid te laten ontstaan.
Het klinkt simpel, maar het heeft lang geduurd voor Duque echt vertrouwen ging krijgen in de fysieke kracht van zijn lichaam, zodat hij elke vorm van compensatie in zijn hals los kon laten.
Psychologische impact en destiny awareness
Zo weinig mensen staan stil bij dit soort psychologische impacts van dingen. Voor dit soort paarden is alle mentale controle loslaten verschrikkelijk moeilijk. Ze begrijpen in dat stadia ook nog niet dat ze er heel veel kracht voor terugkrijgen
Sommige dingen zijn ook voor paarden levensthema’s. Het is gekoppeld aan iets dieper.
Net zo min als dat je je eigen levensthema’s af kunt ratelen en er volgende maand overheen bent, zo kan een paard ook niet sneller hierin dan zijn eigen groei.
Dit heet Desteny awareness. Elk mens heeft een weg te gaan. Maar ook elk paard.
Wat is het grotere doel achter je training? Train je enkel naar wat zinvol is voor je paard OF zie je het in een groter perspectief? Wat is het pad dat je paard in dit leven te lopen heeft? En wat voeg jij hieraan toe?