Het authentieke Zelf

Op de laatste clinic hadden we een zeer interessante praktijksituatie met één van de paarden. Het ging om een IJslandse ruin die ondanks dat hij in een omgeving stond waar veel paarden van dromen, op twee hectaren paddock paradise, met een leuke gevarieerde kudde en een eigenaar die ontzettend deskundig met hem omgaat, steeds minder levenslustig werd.

Dit was niet enkel zichtbaar in de paardenbak maar ook gedurende de dag in hoe hij interacteerde met de andere paarden. Het leek alsof zijn levensenergie met de jaren steeds een stukje verder uitdoofde en enkel tijdens het rijden met zijn eigenaar tijdelijk opklaarde. Dit was één van de weinige dingen waar je hem een oprecht plezier mee deed.

De oorzaak van dit alles lag niet in zijn gezondheid, want zijn lichaam was mooi proportioneel gebouwd en hij zat qua leeftijd in de prime of his life. Ook kon je niet spreken van trauma lagen, want zo slecht was zijn leven nooit geweest en met de prachtig verfijnde omgang die hij al jaren kreeg was het onmogelijk om iets van trauma op te bouwen.

So what was going on?

Levensenergie, de kurk op de champagnefles… Of is de fles zoek?

Ieder levend wezen draagt levensenergie in zich. Als je goed in balans bent, lichamelijk en mentaal, dan stroomt deze energie.
Het is deze levensenergie die je vanbinnen vult. Je ondersteund, vitaliseerd en voed. Je zin om te leven bekrachtigd en je geeft wat je nodig hebt om actief te zijn.

Toch als je naar veel mensen en paarden kijkt dan is deze energie gigantisch verstoord. Dat is niet enkel te wijten aan de mate van stress wat we ondervinden, de hoeveelheid prikkels die we dagelijks incasseren of de onnatuurlijke patronen waarin we leven ten opzichte van waar ons systeem echt voor gemaakt is. Het is ook gelinkt aan je authentieke Zelf en aan de vraag of je deze nog leeft?

Ieder paard is uniek

Ieder paard is uniek dus toen ik vroeg waar dit paard echt blij van werd, vertelde zijn eigenaresse: grote open vlaktes en levendige prikkels. Ze vertelde dat hij helemaal open bloeit wanneer ze tijdens een buitenrit op grote winderige open vlaktes komt. Dat dit paard houd van veel variatie en vreemde onbekende prikkels.

Buitenrijden alleen was voor deze IJslander niet voldoende, want zelfs in het meest prachtige bos sjokte hij maar wat voort onder de ruiter. Een paddock paradise van twee hectaren was voor dit paard ook niet voldoende en zelfs die prachtig gevarieerde kudde vervulde zijn unieke innerlijk niet.

Toen deze woorden luidop gezegd werden viel ineens in de groep de term “OER”. Iedereen resoneerde met het woord want het was de spijker op de kop. Deze IJslander was diep vanbinnen, in al zijn cellen, een oerpaard.

Niet conform zijn diepste binnenkant

De realisatie van zoiets is ontzettend belangrijk want wat er diep vanbinnen bij dit paard leeft is dat zijn omstandigheden niet conform zijn diepst authentieke binnenkant zijn en daarom gaat langzaam het licht uit. Elke dag brand hij iets minder voor het leven omdat wat hij nodig heeft om heel te zijn hier nergens te vinden is.

In de praktijk is dat absoluut een heel moeilijk probleem, want probeer in Nederland je paard maar eens de oerkracht van een ruige natuur te geven, maar de kern van wat er met zo’n dier aan de hand is achterhalen, is tegelijkertijd ook zo waardevol.
Deze IJslander heeft een IJslandse natuur nodig. Ruige vlaktes, onherbergzame gebieden en de wakkerheid die leven in de vrije natuur je geeft. Hij heeft de wind nodig, de wisselende weersomstandigheden, de diversiteit die het leven uitdagend maken.

Een symbool voor iets meer

De diepte van wat dit paard beleeft raakt een belangrijk thema. Want staat dit paard, met zijn enorme verlangen wat voorkomt uit zijn authentieke Zelf, niet ook symbool voor ons?

Hoeveel van ons leven, net zoals deze IJslander, een leven wat niet is wie jij werkelijk bent? De plek waar je woont, het werk wat je doet, misschien zelfs sommige van de vriendschappen die je rond je hebt, je dagindeling en wat je in het leven allemaal bij elkaar probeert te houden.

Bijna iedereen van ons denk ik in meerdere of mindere maten.

Maar wie ben je echt?

Als ik aan het reizen ben met James, onze zelfgemaakte camper, dan voel ik mijn leverspirit iedere dag toenemen. Mijn ogen gaan stralen, mijn gezicht wordt zacht, mijn huid wordt gaver, mijn lichaam vitaler en diep vanuit mezelf komt een wakkerheid en een vreugde naar boven die me tot in mijn celkernen vervult. Een klein bescheiden, reizend bestaan met niets anders dan degene waar je van houdt, een hond, liefs ook een paard, dat is wie ik ben. Als ik alle keuzes vrij kon kiezen dan doe mij maar een van-life zigeuner bestaan, waarin we de wereld doortrekken en genieten van de wonderen van deze aarde.

De waarde van weten

Ook al is het niet altijd mogelijk om je volledige authentieke Zelf in deze wereld te leven, toch is het denk ik heel belangrijk om hem wel te kennen.

Waar brand jij voor?
Als je geheel vrij bent om te creëren, wat vertellen jouw diepste verlangens je? Waar zit jouw OER? En waar zit je nood?
Waar zit je enthousiasme? En waar ga jij van stralen?

Misschien kom je erop dat dat een simpelere leven is met minder verantwoordelijkheden. Of misschien is het net een uitdagender leven waarin je veel meer geprikkeld wordt.
Misschien ben je meer een natuurmens dan je dacht en houd je van rust of meer een stadsmens en houd je van sociale contacten. Misschien wilde je graag een gezin en kinderen, of net niet. Veel dieren rond je, of de onafhankelijkheid van net niet?
Wie ben jij?

It is in the details

Het zal niet altijd mogelijk zijn om dit helemaal te leven, maar je diepste kernnoden en verlangens kennen maakt dat je wijzere keuzes kunt gaan maken. Al zijn ze nog zo klein.
Het is mijn overtuiging dat enkel wanneer je weet wat dat diepe innerlijke stuk van je authentieke zelf is, de kern van je eigen levensenergie kan herstellen en weer door je hele zijn kan manifesteren.

Vaak geeft ergens aandachtiger op zijn, er bewuster mee omgaan al zoveel erkenning dat deze kern kan helen.