Mijn nieuwe aanwinst

Norion is een schimmelkleurige PRE van 9 jaar. Hij is prachtig gebouwd. Sterk en compact, met een mooie hals en ruime gangen. Precies zoals je het PRE paard nog gewild had, in het oorspronkelijke riddertype.
Het is een absolute krachtpatser en hij heeft een uitstraling waar je niet omheen kijkt, maar dat vind ik alleen maar prachtig.

Ik heb hem nu 4,5 maand en grondwerk wordt inmiddels een waar genoegen.
Hij wordt steeds ongeremder in zijn handelen en zijn ogen en spirit gaan stralen.

De reden waarom ik nu pas iets over hem post is omdat hij even de tijd nodig had. Tijd om te beseffen dat zijn nieuwe thuis echt blijvend is. Tijd om te landen en te wennen.
Maar vooral, tijd om te begrijpen dat hij zichzelf mag zijn en dat laatste was volkomen nieuw voor hem.

Traditioneel opgevoed

Norion is traditioneel opgevoed en daarin een mooi voorbeeld van hoe kortzichtig een training is als deze volledig gebaseerd is op conditionering. Hij heeft niet geleerd om mee te denken, hij heeft geleerd om ‘uit te voeren’. Hij heeft niet geleerd om initiatief te tonen, hij heeft geleerd om ‘het volgende commando af te wachten’. Hij heeft niet geleerd om zichzelf te ontwikkelen, hij heeft geleerd om zichzelf ‘te laten vormen’.
Hij heeft dus nooit ZELF iets besloten en dat maakt dat dit paard op negen jarige leeftijd nog steeds geen idee heeft van wie hij werkelijk is.

Een geconditioneerde training is heel simpel. Er komt een voorwaartse druk op je halster en je gaat lopen. Er komt een terugwaartse druk op je halster en je stopt. Uiteraard wordt er van je verwacht dat je luistert en dit netjes uitvoert.
Dat alles heeft met zich meegebracht dat niet enkel zijn leerproces helemaal verstoord is maar dat er ook veel boosheid in hem zit, die hij uit vriendelijkheid en respect niet op me afreageert. Dit laatste verteld iets over hoe goedhartig dit krachtige paard aan de binnenkant is.

Zelf leren beslissen

De eerste keer dat ik Norion aan een lang los leidtouw zonder druk uitnodigde om mee te komen wist hij totaal niet wat hij daarmee moest. Je zag hem in een kortsluiting gaan. Iets zelf leren beslissen was wereldvreemd voor hem.
Waarschijnlijk was het dan ook de eerste keer in zijn leven dat iemand hem dit op een andere manier aanbood.

Hij kent alle Hoge school oefeningen. De piaffe, de passage. Maar strak tussen de benen en teugels van de ruiter. Als je hem meer ruimte geeft, kom je er meteen achter dat hij eigenlijk helemaal NIETS kent. Want niets hiervan is ooit bewust van HEM geweest.
Toen hij hier aankwam had hij geen flauw idee van zijn eigen lichaam. Wat zijn al die oefeningen en dat hoge niveau dan eigenlijk waard geweest? In essentie helemaal niets. Het is pas iets waard als een paard ze doorvoelt en ze een level van bewustzijn aanraken. Niet als een paard ze doet, omdat de ruiter het vraagt. Het uiterlijke vertoon is in dit geval zijn doel voorbij gegaan.

Je kan je voorstellen dat ik met dit paard dus NIET meteen de picadero ingestapt ben. Los grondwerk, vrij in de bak, verantwoordelijk zijn voor je eigen keuzes, dat is veel te gecompliceerd voor deze jongen. Dan krijgt hij meteen een overkill aan informatie over zichzelf.
Dus we zijn heel simpel begonnen. In de dagelijkse omgang, met de levenswaarden die ik belangrijk vind: bewustzijn van ruimte, respect voor de ruimte, gevoeligheid, alertheid, afstemmingsvermogen en weten waar je met je eigen lichaam uithangt.
Al deze items. Hij had er geen idee van. Maar zijn bereidwillige aard zorgde er gelukkig voor dat dit allemaal na een maand al wezenlijk anders ging.

Eerst wat leidwerk

Daarna ben ik een keer of vijf met hem wat aan het touw gaan doen. Vooral dingen die makkelijk te bevatten waren. Tijdens wandelingen buiten. Stukjes door de weide. Allemaal nog onder de vlag van samen dingen gaan verkennen en de wereld ontdekken. Binnen dat voor hem redelijk begrijpbare kader ondertussen werkend aan: gevoeligheid, ruimte, lichtheid, leiderschapsverhoudingen, alertheid. Maar ook aan: durf te vertrouwen op je eigen natuur. Kan je mijn lichaamstaal en energieveranderingen lezen? Durf je in te gaan op mijn intentie? Durf je in te gaan op wat je voelt? Je kon duidelijk zien dat instinctief nog alles aanwezig was in dit paard. Zijn lichaam wilde, maar het was voornamelijk zijn hoofd wat steeds zei: “nee dit kan niet, nee dit mag niet, nee dit is niet echt”
Jawel jongen, dit is WEL echt!

Voor Norion waren de afgelopen maanden één grote ondekkingsreis.

Daarna pas grondwerk

Pas toen hij meer basis begon te krijgen, ben ik met hem voor het eerst de bak in gegaan.
Die eerste twee sessies in het grondwerk waren nog behoorlijk pittig voor hem, want hij kwam zichzelf hier alsnog in tegen. Zo helemaal vrij. Met geen touwtje wat het nog enigszins voor je voorkauwt.

Vooral de vlakken van initiatief mogen nemen, evenwaardig in een gesprek staan, niet de telex van God afwachten maar zelf anticiperen waren het meest confronterend voor hem. Voor mezelf was het ook zeer interessant, want ik had nog geen paard ontmoet waarbij het leervermogen zo kapot gemaakt was. Als je dat niet hersteld dan kan je dus geen enkel gesprek hebben met elkaar en ook niet ontwikkelen!

Bij elk ontwikkelingsitem wat ik hem aanbood kreeg hij in eerste instantie kortsluiting. Met de moed in de hoeven zag je hem dan stilstaan, naar me toe gedraaid maar bevroren om actie te ondernemen want hij kon niet bedenken ‘wat dan’.
Wat is ontwikkeling MOEILIJK, zag je hem dan denken.
Ja, als je nooit gestimuleerd bent om zelf na te denken, dan is dat inderdaad heel moeilijk.

Niets zo mooi dan de spirit van een paard

Inmiddels zijn we 5 grondwerksessies verder en zie ik langzaam een heel ander paard naar buiten komen. Hij is speels, met veel spirit en spektakel.
Hij vindt het geweldig om in een volle galop naar je toe te komen en eindigt dan op zijn tenen in een nette stop vlak voor je.

Het blijft een paard voor een paardenmens die goed weet wat ie doet, maar hij wordt steeds gevoeliger voor elke energieverandering in je lichaam en synchroniseert prachtig. Je hebt heel wat paard bij je want het is van oorsprong een krachtig dier, maar hij doet zijn uiterste best om beheerst te blijven op gebied van ruimte dus ik geniet erg van hem.

Voor mezelf is het heel bevrijdend om zo een grootse aanwezigheid naast me te hebben. Dit zijn van die heerlijke momenten dat ik zelf niet hoef te dimmen in mijn eigen kracht, want hij kan het wel hebben. De foto’s vertellen dan ook genoeg.
Ik ben erg nieuwsgierig hoe hij over een aantal jaar gaat zijn. Als hij zich zo blijft ontwikkelen en ook het rijden vanuit de inhoud op gaat pakken, dan ga ik hier een wereldpaard aan hebben.

Benieuwd naar het vervolg? Lees dan ook Mentale stabiliteit in het paardrijden