De invloed van een beeld
Tja, … als ik in de tijd van Rembrandt geboren was dan was ik een erg onaantrekkelijk vrouw geweest. Veel te mager.
Maar hetzelfde zou ook het geval geweest zijn als ik in een ander continent gewoond had, laten we zeggen Afrika. Alleen zouden ze dan gezegd hebben dat mijn man een slechte jager is die zijn vrouw niet voldoende kan voeden.
Nu echter, in deze tijd, in dit stuk van de wereld, pas ik helemaal in het modebeeld!
Tijd en cultuurgebonden waarheden. Voor paarden geldt niet zoveel anders. Hoe zou het zijn als je een paar eeuwen geleden vol trots verteld zou hebben dat je je paard op drie maanden tijd ingereden had tem de galop en een lichte vorm van verzameling? Zou je dan bewonderd worden? Of zou je het antwoord gekregen hebben dat je geen verstand had van paarden en niet wist wat je deed?
Maar, dit exact zelfde verhaal kan ik natuurlijk ook omdraaien. Wat krijg je nu te horen als je zegt dat je er 12 jaar over gedaan hebt om je paard tot een sterke verzameling te krijgen?
We vinden van alles, over van alles. Maar wat is waar? Wat is correct? Of wat is de juiste weg om te bewandelen?
Het gezond verstand
Ik denk dat de grootste raadgever hierin nog altijd ons eigen gezonde verstand is. Ons invoelingsvermogen.
Natuurlijk kan ook kennis je een heel eind op weg helpen, maar bedenk dat ook kennis niet goed toegepast kan worden zonder de juiste interpretatie ervan. Dus hoe je het draait of keert: jouw aanvoelingsvermogen en inzicht zijn onmisbaar! Hoe lang heeft een paard nodig om iets te leren? Dat verschilt per paard. Hoe lang heeft een paard nodig om sterk te worden? Dat verschilt per paard. Hoe lang heeft een paard nodig voor hij toe is aan de volgende stap? Dat verschilt per paard. Alles is relatief en enkel het moment heeft de juiste antwoorden voor jou.
Wat verschilt echter NIET per paard? Dat je de tijd moet nemen om datgene te doen dat nodig is. One step at the time. Het klinkt zo simpel, rustig zelf. Zonder enige vorm van druk. Maar we zijn als mens zo onderhevig aan beelden. Beelden. Vooropgesteld en geprogrammeerd. Meestal niet door onszelf maar door onze leefwereld.
Als ik je vraag om te denken aan een verzameld paard, wat zie je dan? Zie je die Z dressuur ruiter? Zie je de Spaanse hoge school? Zie je een beeld van dat opgerichte paard, die met de achterhand onder en de hals gebogen onder de ruiter loopt? Of zie je die hengst, die met een andere hengst vecht?
De meeste mensen hebben beelden en beelden zijn niet blanco. Ze vormen een cultuur, een ideaal, een verwachting, een ambitie, een streven. Ze zorgen er zelfs voor in het ergste geval dat we belangrijke stappen overslaan om zo snel mogelijk bij dit prachtige eindbeeld te kunnen geraken. Ze kunnen ervoor zorgen dat we de kleinere dingen niet meer zien. Of dat we oordelen en beoordelen op alles dat minder is dan ons beeld. Beelden hebben een zulke grote invloed.
Wat als we deze beelden allemaal even naast ons neer zouden leggen en louter naar de inhoud zouden kijken?
Wat gebeurt er dan? ..
Verzameling is geen doel, maar een proces…
Misschien zouden we dan zien dat verzameling geen doel is, maar een proces. Een proces waarin een paard steeds meer balans vindt en het paardenlichaam langzaam krachtiger en soepeler wordt. Een proces dat bestaat uit vele stadia, omdat het lichaam altijd de tijd nodig heeft om te kunnen groeien en een paard het zelfbewustzijn moet kunnen ontwikkelen om hier zelf de regie over te krijgen.
Alle stadia in dit proces zijn belangrijk. Jep, … alle stadia…
Van een mooie horizontale balans waarbij sprake is van een goed achterhand gebruik tot een paard dat bij wijze van spreken zo krachtig en buigzaam is dat hij het meeste van zijn lichaamsgewicht over z’n achterbenen heen kan dragen.
Wat als ik je vertel dat geen enkel stadia meer of minder waardig is aan de vorige of de volgende? Wat als ik je vertel dat ze voor een paard allemaal even nieuw en moeilijk zijn? Wat als ik je vertel dat ze allemaal nodig zijn wil je je paard tot zijn volledig potentieel brengen? Wat denk je dan als je de volgende keer een plaatje voorbij ziet komen op het internet van een paard die rechtgericht in een correcte horizontale balans loopt? Zeg je dan: “ja, maar dit paard is nog niet verzameld!” Of zeg je: “hé, wat loopt hij mooi in balans. Dit is een prachtige basis om op verder te bouwen!”
Hoe tof zou het zijn als we alle stappen die een paard aflegt op waarde zouden kunnen schatten en verzameling zouden kunnen beschouwen vanuit al haar niveaus, niet enkel de hogere. Hoeveel meer tijd en ruimte zouden paarden – en ook ruiters! – dan niet krijgen om zich te ontwikkelen zonder het oordelende oog van anderen?
Hetzelfde geldt voor souplesse
Hetzelfde geldt voor souplesse. Buiging, iedereen denkt dat het zo makkelijk is. Maar hoe moeilijk is het niet om korte spieren te stretchen? De juiste aan te spannen, zodat andere kunnen ontspannen?
Wat als ik met jullie een training zou gaan doen in ‘split en spagaat’? Misschien dat je dit ooit geoefend hebt en weet hoe moeilijk dit is. Ben je dan enkel ‘aanzien waardig’ vanaf het moment dat je daadwerkelijk helemaal de grond raakt? Of is elke centimeter waarin je iets lager komt even waardevol op de weg? Stel dat ik je enkel waardeer wanneer je het hoogste niveau behaald, hoe motiverend is dat dan voor jou? Maar nog belangrijker!, als dat mijn instelling is en die van iedereen rond mij, creëer ik dan geen ruimte waarin jij jezelf en andere jou gaan forceren?
Beelden, en hun invloed. Ze zijn niet te onderschatten. Ben jij in het vermogen om de wereld en je paard te bekijken zonder ze?
Een gefundamenteerde verzameling die voortkomt vanuit een autonoom zelfbewustzijn van het paard en een balans die klopt in de volledige biodynamica van het paardenlichaam, is veel zwaarder dan vaak ingeschat wordt. Dit proces kan soms jaren duren. Als je jouw paard bekijkt zonder de invloed van ideaalbeelden, zonder invloed van meningen van andere rond je, zonder de eventuele wedstrijddruk en zonder dat je hoeft te voldoen aan het maatschappelijke plaatje, waar staat je paard dan echt? Mag hij daar van je staan? Kan jij hem met hele kleine, voor hem haalbare, stapjes begeleiden om datgene te vinden dat zijn lichaam nodig heeft? Om hem in elk niveau net zo lang te laten vertoeven tot hij meer dan klaar is voor het volgende?
Wat je je paard hiermee geeft is respect en tijd. Wat je terugkrijgt is een prachtig kwalitatief, doorleeft, zelfbewust en congruent groeiproces dat helemaal eigen is geworden van paard en ruiter. Als je het geduld hebt om te wachten op een kwaliteit die je dierbaar is, dan creëer je iets ongekend. Iets waar je een (paarden)leven lang van kunt genieten.
Er hangt tussen al mijn spreuken op het toilet één hele grappige: een lijn is een punt aan de wandel. Ik vond hem briljant, want deze uitspraak is zoveel breder dan mensen zich realiseren. Hij zegt iets over een hele basale natuurwet: een proces wordt bepaald door niets anders dan de aaneenkoppeling van hele kleine evoluerende stapjes.
Hij zegt ook: een algemene mentaliteitsverandering begint bij een één enkel mens, met een één enkele actie….
Wil je meer lezen over het gymnastiseren van paarden in vrijheid? Lees dan ook Schud het flesje, awaken the spirit