Meer innerlijke rust en het loslaten van spanning
Laatst had ik weer een bijzonder proces in een driedaagse privé training met een IJslander ruintje. Zijn naam is Auni.
De eerste keer dat ik Auni zag was op een driedaagse rijtraining Sensitive Riding die ik in Ruddervoorde Belgie gaf. Frederike had hem en Hrefna, een IJslandse merrie, meegenomen naar de training omdat beide paarden wat specifiekheden hadden. Hrefna had het vooral lastig met haar balans omdat ze een lang gebouwd lichaam had met veel gewicht op de voorhand en weinig samenhang. Auni daarentegen was prachtig gebouwd. Kort, compact, veel energie, gevoelig. Kortom, alles wat een paardje in de basis nodig heeft om goed en verzamelt te kunnen bewegen. Het enige waar Auni last van had, was dat hij vanbinnen altijd gespannen was.
Het was geen angstig paardje en hij hielt in het rijden ook netjes zijn voeten op de grond. Maar Auni kampte met veel innerlijke spanning, onzekerheid en te bereidwillig zijn. Hij had ook wel iets ondeugends maar was tegelijkertijd bang om iets fout te doen. Kortom: gedrag wat je bij veel IJslandse paarden terugziet. Hun open en werklustige aard maakt dat ze soms TE VEEL weggeven van zichzelf. Hierdoor worden ze reactief. Spectakelpaardjes noem ik het vaak. Gaaf om te rijden, maar op deze manier niet altijd gezond. Beter zou zijn als deze fantastische energieboosten voortkwamen vanuit stabiliteit, inner strenght, trots.
Na deze eerste training was Frederike met beide paarden aan de slag gegaan. Bij Auni betekende dat, meer innerlijke rust en het loslaten van spanning!
Een paar maanden later
Inmiddels waren we een paar maanden verder en was Frederike voor een driedaagse privé training naar hier gekomen met dezelfde paarden.
De opzet was rijden en gymnastiseren. Voor Hrefna de volgende ontwikkelingsstappen. En voor Auni… ja, dat was de verrassing! Want met Auni was iets heel specifiek aan de hand en omdat ik dit vaker tegenkom vond ik het de moeite om er iets over te schrijven.
Frederike had in de tussentijd inderdaad prachtige stappen gemaakt met hem. Zoveel zelfs dat hij alle innerlijke spanning had laten varen! Prachtig toch, zou je denken… Inderdaad prachtig! Alleen in Auni’s geval was het probleem dat toen hij eenmaal alle spanning losgelaten had, hij geen idee meer had over hoe dan wel ?!
Toen ik op de eerste dag van de training Auni onder me voelde kon ik alleen maar zeggen dat ik heel blij was dat Frederike precies nu op dit moment hier was. Niet elk paard wat spanning laat varen komt uit bij ‘ontspanning’. Soms is het oude er niet meer, maar is het nieuwe er ook nog niet en dan zit je met jezelf in een kwetsbare, delicate omgeving. Deze fase kan je OF een fantastische nieuwe doorbraak geven in je ontwikkeling OF je compleet verkeerd programmeren. Dus het was heel belangrijk dat dit goed begeleid werd.
Transformatie
Transformatie betekend dat het oude langzaam verandert naar een nieuwe essentiële vorm. Een prachtig en delicaat proces.
Wat als je net zoals Auni, je hele (jonge) leven bewogen bent vanuit innerlijke onrust. Een onrust die zich voortdurend uit in een gespannen manier van bewegen. Dan wordt uiteindelijk die spanning hetgeen wat JOU bij elkaar houd. Letterlijk!
Dus Auni’s lichaam zonder de bekende spanning? Dat had geen enkele samenhang meer. Zijn volledige coördinatie was weg en als je hem aansprak op het thema balans wist hij waarachtig niet hoe hij de ene voet voor de andere moest zetten.
Het normaal ZO voorwaartse paardje was ineens tijdens het rijden enorm traag, nadenkend en gedesoriënteerd in zijn lichaam omdat alles compleet anders functioneerde. Denk maar eens aan mensen wiens bekken losgemaakt wordt. Hier kan je emotioneel en lichamelijk weken van slag van zijn.
Zorgvuldig begeleiden
De eerste twee dagen heb ik Auni voornamelijk zelf gereden, terwijl Frederike het proces met Hrefna oppakte, omdat de sessies met hem zorgvuldig begeleidt moesten worden. We hadden steeds één sessie in de ochtend en één sessie in de middag.
In het begin heb ik hem vooral veel tijd gegeven. Ik heb hem niet vertelt WAT hij in zijn lichaam moest doen om met meer balans te gaan bewegen, ik heb enkel het kader gecreëerd, waarbinnen hij ZELF kon gaan zoeken.
Aandachtig en onderzoekend probeerde hij onder de ruiter uit te vinden hoe hij gedragen kon bewegen in zijn lichaam, wat zijn achterbenen waren, hoe hij ze onder zijn lichaam kon plaatsen, hoe hij van de schouder af kon blijven, hoe hij zijn rug kon ontspannen en van achteren naar voren door kon stromen. Het proces ging langzaam, oprecht, aftastend, voorzichtig. En ineens wordt voor de hele buitenwereld duidelijk dat dit vlijtige paardje, wat normaal flitsend snel was in zijn reacties, eigenlijk héél veel tijd nodig had.
Op de tweede dag zag je dat hij zichzelf (zijn nieuwe zelf) al hier en daar begon te vinden. Voor het eerst begon hij een oprechte lengtebuiging te ontdekken aan de kant waarin dit normaal niet mogelijk was. De dag ervoor was rechtdoor stappen al een uitdaging. Ik vind het heel erg belangrijk dat je een lengtebuiging van een paard krijgt. Voor mij is dit exact hetzelfde verhaal als met nageeflijkheid. Als je nog geen nageeflijkheid van je paard krijgt betekent dat, dat er ergens nog iets in het lichaam niet ok is. Zou je deze nageeflijkheid voortijdig vragen of afdwingen dan richt je ergens schade aan in het lichaam. Met lengtebuiging werkt dit precies zo.
Het lichaam is heel intelligent. Als er potentie is voor het volgende, dan blijft het lichaam niet stilstaan bij het vorige. Dat betekent dat als de balans in het lichaam goed is dan KRIJG JE LENGTEBUIGING CADEAU. Als deze balans niet goed is dan blijft hij uit. Dat zou voor de ruiter dan ook meteen een waarschuwing moeten zijn.
Langzaam wordt snel
Een onwetende toeschouwer zou gedacht hebben dat het de eerste twee dagen enorm langzaam ging met Auni. Zeker, in vergelijking met Hrefna, die een veel gelijkmatiger leerproces had.
Maar op de derde dag, zag je ineens wat de investering van tijd, ruimte en geduld voor zo’n paardje waard is. Het trage tempo was inmiddels veranderd in een mooie voorwaartse, vlotte en ontspannen stap. Zijn passen waren niet meer kort en houterig, maar ruim. Erg ruim zelfs voor die korte beentjes van hem. Zijn rug was niet meer gespannen, maar prachtig voorwaarts-neerwaarts en zonder veel hulp wist hij zich al behoorlijk zelfstandig recht te houden en de draagkracht en de balans te bewaren.
Langzaam wordt snel in het leerproces van zo’n paardje. We waren nu drie dagen en 5 sessies verder en Auni was klaar voor de overgangen naar de tölt.
Investeren in tijd en ruimte
Als je hem 3 dagen geleden had zien beginnen aan dit traject, dan had je het idee gehad dat het een eeuwigheid zou duren. Vooral met de hoeveelheid tijd en ruimte die ik hem onder de ruiter voor zichzelf gegeven heb. Dag één wat begon met voetje voor voetje. Het duurde een eeuwigheid voor we één bakrondje verder waren. Maar niets is dus minder waar, uiteindelijk had Auni van de twee paarden het meeste bereikt op de drie dagen!
Soms hebben paarden, ook de zogenaamd werklustige waarvan je denkt dat je er wel alles op een uur uitrijdt, tijd nodig om hun werkelijke kern te vinden. Als ze dit niet vinden rijdt je bij dit soort paarden op een reactieve buitenkant.
Dit proces van balans en het lichaam in al zijn gelaagdheid gaat ontzettend diep. Het is niet te onderschatten. Zo’n paardje als Auni gaat binnenste buiten, over de kop en terug, in zichzelf. Dit zijn processen die nog dieper kunnen reiken dan het grondwerk. Als je ruimte, begrip, compassie, en empathie kunt investeren, dan is wat volgt ZO waardevol!